آوِِخ هنوز زخمیم و رنج می برم 

دنیا هر آنچه داشت بلا ریخت بر سرم 

مردم چه می کنند که لبخند می زنند ؟

غم را نمی شود که به رویم نیاورم

قانون روزگار چگونه است کین چنین

درگیر جنگ تن به تنی نابرابرم

تو آنقدر شبیه به سنگی که مدتی است

از فکر دیدن تو ترک می خورد سرم 

وا مانده ام که تا به کجا می توان گریخت

از این همیشه ها که ندارند باورم

حال مرا نپرس که هنجار ها مرا

مجبور می کنند بگویم که بهترم...

نجمه زارع

از تو نوشتن عادت نیست وظیفه ایست بر عهده هر قلمی که به دستانم میگیرم.

صدای پا می آید،

صدای رقص واژگان در پستوی ذهن من است،

انگار پس از اولین نگاه، قطار قطار واژه به ذهنم رهسپار شده است،

همه ی واژه ها قدم می زنند، جز فاصله که می دود!

همچون تو که آرام و قدم زنان آمدی اما دوان دوان رفتی.

بعد از رفتنت واژه هایی که قصد خودنمایی داشتند،

بغض بود،

اشک بود،

نفرین بود،

اما هیچ واژه ای حریف عشق نشد.

و انتظار بعد از عشق، راست قامت ترین واژه بود.

میدانی؟

هر روز خانه را به شکلی نو می چینم،

پرده ها را کنار میزنم،

پشت پنجره به شکلی نو انتظارت را می کشم.

شنیده ای خواستن، توانستن است؟

اما همه عذاب من نخواستنت در نبودنت بود وقتی نتوانستم پای بندت کنم!

کسی چه می داند،

شاید یک روز بد،

این کور سوی امیدم خاموش شود،

رفتنت را باور کنم،

شبیه خاطره ای شوی در دور دست ترین جای ذهنم،

و من آن روز خواهم فهمید که سنگ شده ام،

و هیچ کس دیگر مرد میدان نخواهد بود،

تا از من حتی مجسمه ای عاشق بتراشد!

اما هنوز هم در گوش این مجسمه سنگی

صدای رفتن قطاری که تو با آن رهسپار شدی هست.

هو هو چی چی... هو هو چی چی...!!

شبیه شیشه می مانم ... تو هم مانند بارانی

رسیدی توی آغوشم... ولی گویا نمی مانی

خودت را جای من بگذار، ببین یک شیشه حق دارد،

زنی مانند باران را... ببوسد... یا نمی دانی؟

نبودی تا ببینی باد، مرا هر روز می بویید

من او را سخت می راندم... تو من را سخت می رانی...

کمی احساس هم بد نیست... بیا یک بار مردی کن!

دل ِاین شیشه را نشکن، در این اوضاع طوفانی

بیا بانو... تو باران باش... و بر من یخ بزن تا صبح

خدا هم می وزد برما، کمی باد ِزمستانی

امید بیگدلی

دلواپسی ام نیست، چه باشی چه نباشی

احساس تو کافی ست، چه متن و چه حواشی

از خویش گذشتم، بِبَرم خاک کن - اما

شعرم چه؟ نه! بی ذوق مبادا شده باشی

می خواستم از تو بنویسم که مدادم

خندید: چه مانده است مرا تا بتراشی

مجموعه ی آماده ی نشرم - خبرِ بَد

یک خالی پُر، خط به خط اش روح خراشی

شصت و سه غزل له شده در زلزله ی من

شصت و سه نفس، شصت و سه حس متلاشی

نفرین نه، سوال است: چگونه دلت آمد -

بارانم! اسیدانه به من زخم بپاشی؟

محمدعلی بهمنی

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
                                 فریبنده زاد و فریبا بمیرد
شب مرگ ،تنها، نشیند به موجی
                                 رود گوشه ای دور و تنها بمیرد
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب 
                                که خود در میان غزل ها بمیرد
گروهی برآنند کاین مرغ شیدا 
                               کجا عاشقی کرد، آنجا بمیرد
شب مرگ، از بیم ، آنجا شتابد
                               که از مرگ غافل شود تا بمیرد
من این نکته گیرم ، که باور نکردم
                               ندیدم که قویی به صحرا بمیرد
چو روزی ز آغوش دریا بر آمد
                               شبی هم در آغوش دریا بمیرد
تو دریای من بودی! آغوش وا کن
                                که می خواهد این قوی زیبا بمیرد..

مهدی حمیدی

از آن روز که زخم خوردم تا امروز قدم های فراموشی ام را شمردم.

امروز به ذهن خسته ام آن روزها را یاد آوری میکنم!

همان روزهایی که عشق سایه گستر زندگی ام شده بود.

دوستم داشتی همانند پدری که دخترش را،

همانند دختری که موهایش را،

همانند موهایی که نوازش باد را،

این روزها می نویسم دوستت دارم و قایمش میکنم.

چه کاری از من بر می آید؟

وقتی پدر عشقم در کوچه های زمان گم شده است!

دختر عشقم موهایش را از ته تراشیده است!

و موهای در باد رهای عشق را، هجوم بادهای وحشی با خود برده است!

دروغ چرا؟

بعد تو من هم موهایم را تراشیدم!

خواستم دیگر خیال سرانگشتانت به سرم نزند،

خواستم فکر سر انگشتانت وقت بافتن موهایم از سرم بپرد.

دیگر فال قهوه ام نمیگیرم،

ته فنجان را که خالی از آمدنت میبینم دلم هری پایین میریزد!

دلم هنوز پیله دستانت را می خواهد برای پروانه شدن.

گاهی بی دلیل بیرون میزنم،

شاید اندر خم کوچه ای ببینمت،

باز هم شرم کنم و سر به زیر به سویت بیایم،

چند قدم مانده به عشق دلم نهیب بزند، به چشمانش خوب خیره شو،

سر که بلند کنم،

ته دلم خالی شود و زیر لب بگویم چقدر شبیهش بود!!