من با تمام زنانگی ام اینجا ایستاده ام..

هر روز با تمام زنانگی ام پشت این پیشخوان با عشق غذا میپزم،

عطر سر انگشتانم را چاشنی هر غذا می کنم،

عطر نفس هایم را به هر فنجان چای می دهم،

با ظرافت نگاه زنانه ام میز می چینم،

شمع های سر میز را با آتش نگاهم روشن می کنم،

و پشت این میز می نشینم،

دستانم را زیر چانه می زنم،

خیره به در می شوم!!

ثانیه ها را می شمارم تا ببینم کی و کجا تو مردانه از در وارد می شوی،

و با تمام مردانگی ات پای همه حرف هایت می ایستی!!!

قطره قطره باران خاک پنجره را می شوید،

تصویرها برایم نمایان تر می شوند،

ناگهان صدای رعدی مرا به خودم می آورد...

فقط باران پنجره را نشسته بود که اینگونه شفاف بود همه چیز...

اشک هایم هم چشم هایم را شسته بودند!

دست خاطرات را می گیرم و قدم در کوچه می گذارم،

مادر باز هم با همان لحن نگران: چتر یادت رفت!

من در دلم: می روم که خیس باران شوم مادر!

باران که می بارد،

باید دستی باشد که بگیری در دستانت،

شانه ای باشد که شانه به شانه ات بیاید،

کسی باشد،

کسی باشد،

که با تو بوی خاک باران خورده را نفس بکشد،

باید کسی باشد باران که می بارد!

ولی گاهی تو میمانی و یک خیابان و زمزمه یک شعر،

زیر باران هیچ قلبی خالی از یک عشق نیست

نمره عاشق شدن در زیر باران، نمره دیوانگیست

زیر باران راه رفتن، مثل باران تازگیست...

زیر باران خیس ماندن، بوی ناب زندگیست!

زیر باران که تنها باشی،

نگاه همه عابران برایت آشناست،

همه رهگذران برایت یک تو می شوند که نداری اش!

می روی و به سخاوت ابرها غبطه می خوری،

به مهربانی قطره های باران حسادت میکنی،

به خودت که الان می توانی زیر این باران قدم بزنی هم غبطه می خوری!

قدر باران را بدان...

چند بار هنگام نگاه به چشمان کودکی گل فروش, خودت را جای او گذاشته ای؟

شده از کنار رفتگری عبور کنی و خودت را بالاتر از او نبینی؟

چند بار و چند بار و چند بار به انسانیتت شک کرده ای؟!

چند بار وقت دلگیری هایت اولین گزینه ات خدا بود؟

چند بار وقتی از خدایت خواستی و نداد گفتی باز هم شکرت؟؟

راستی چند بار بی دلگیری و بی بهانه و کودکانه نشستی با خدایت حرف زدی؟

فقط برای قدردانی از او!

شاید دیر نیست،

بیا قدم بگذار در این راه،

بگذار دلت زود به زود تکان بخورد!

کاری با دلت بکن که برای لرزیدن زلزله هشت ریشتری نخواهد!

با پس لرزه ای ناچیز هم بلرزد، بگیرد، اندوهگین شود برای انسان ها.

کاری با دلت بکن که خدایش را برای خودش بخواهد نه برای بر آوردن آرزوها!

انسان بودن آسان است،

اگر دلت به آسمان گره خورده باشد...

نگذار بوی خاک چنان تو را بگیرد که مهربانی آسمان را از خاطرت ببری!

اگر دست هایت در گل زمین گیر گرده است،

دست دلت را در آسمان زنجیر کن...

بگذار درد ها برف باشند و تو گرمای دست کودکی بازیگوش

اگر در اقیانوس درد هایت گرفتار شدی،

لبخندی بزن تا در افق

همچو خورشید تا همیشه پیدا باشی.

بچگی را یادت هست؟

با قصه ای کوتاه از مادربزرگ، دلت خوش بود.

تنهایی ات را بغل کن و قصه ای برایش بگو از امید

نگذار چهره ات بی رنگ شود.

شاید مرده شوری از کنارت گذر کند و به زنده بودنت شک کند!

خواب خانه را سنگین نکن

کوی کنار کوچه را خلوت نکن

اصلا فرض که مردمان همه خوابند!

تو چشم بگشا.

زیستن را از نو تفسیر کن

عشق را در پریشانی سکوتت تفسیر کن

مسیر رفتنت را عوض کن

کفش های نو به پا کن

کوچه پس کوچه های عشق را کودکانه با کفش ها نو پا بزن,

سرت را رو به آسمان بگیر

که اگر بارانی آمد قطره ای هم از دستت نرود,

بگذار بگویند سر به هوایی,

تو سر به هوای او باش

به یاد بیاور که شاعر گفت:

زندگى موسیقى گنجشک هاست

زندگى باغ تماشاى خداست.

بگذار هرکس که دستت را گرفت از حجم نوازش لبریز شود.

انگار که تمام گل های دنیا را تو با دستانت چیده ای.

آوازی تازه بخوان.

نیازی نیست آوازت در دستگاه شور باشد,

همین که پرشور باشد کافیست.

بگذار به هرکس که نگاه کردی

چشمانت چون ستاره های آخر شب سو سو بزند و نور عشق در آن پیدا باشد.

بگذار همین که قاصدکی را فوت کردی.

عطر نفس هایت کولاک به پا کند.

مجسمه تمام قد امید باش برای دیگران...

گاهی همه نگاهت رو به آسمان است اما دلت در حفره های زمین،

دلت میخواهد یکی از آسمان طنابی برایت بیندازد،

دلت قرص باشد که این طناب پوسیدگی ندارد،

بی محابا چنگ بیندازی،

ترس از پاره شدن و سقوط نباشد.

فقط نفست را در سینه حبس کنی و چشمانت را ببندی و اوج بگیری,

کمی که گذشت آرام آرام چشم باز کنی,

خودت را کمی بالاتر از ابرها ببینی.

سرمای نسیم آن بالاها را روی صورتت حس کنی.

شبیه حس نوازش همان دستی که طناب را برایت انداخت!

آرام آرام گونه هایت از نم باران خیس شود

و تو حس کنی خیس بوسه های همانی شدی که طناب را برایت انداخت!

بعد حس گرمای آرامش بخشی را داشته باشی از نوازش دست های خورشید،

شبیه گرمای آغوش همانی که طناب را برایت انداخت!

پلک هایت سنگین شود در این گرما و به خوابی آرام فرو روی،

و با چشمک ستارگان چشم باز کنی.

و نگاه پر از روشنی و عشق ماه اولین نگاهی باشد که مهمان نگاهت میشود.

روی برگردانی نگاه همانی که طناب را برایت انداخت با نگاهت هم نشین شود!

وقتی همه آرامش نداشته ات با همین نیم نگاه باز گردد

دیگر حرفی برای گفتن نمی ماند!

چقدر ساده آمدی و عبور کردی،

ما می توانستیم کوله بار دردهایمان را در اولین گذر کوچه عشق رها کنیم،

می شد خسته نشوم از تکرار حرف های دلی که نخواستی بشنوی!

می توانستیم دیوار سرد جدایی را در بین راه پیش رویمان نبینیم!

بگذریم... در خیال قلمم نیست گور ندانم کاری هایمان را زیر و رو کند...!

می خواهد جوهرش را صدقه عشق مانده کند در دلم!

با موسیقی آرامی که مدام و بی وقفه پخش خواهد شد،

باز، ای الهه ناز، با دل من بساز، کین غم جانگداز، برود ز برم..

گر، دل من نیاسود، از گناه تو بود، بیا تا ز سر، گنهت گذرم..

باز، می کنم دست یاری، به سویت دراز، بیا تا غم خود را، با راز و نیاز، ز خاطر ببرم..

گر، نکند تیر خشمت، دلم را هدف، به خدا همچو مرغ، پرشور و شعف، به سویت بپرم...

این همه بی وفایی ندارد ثمر ...

آرام از کوچه خاطرات می گذرم، کنارت مینشینم،

و در خلوت من و تو شهر بزرگ رویای من و تو بنا می شود.

تو سخنی نمی گویی و من مثنوی ها می شنوم،

تو سکوت می کنی و من فریاد ها می زنم!

چرا آن پنهان ترین حرفت را نمی گویی؟

رها شو از شکنجه پنهان شده در زیر پوست سکوتت،

از حجم سکوت تو تحمل صبر هم شکست!

چشم هایم را محکم میبندم و با فشار بر پلک هایم سعی میکنم

تصویرت را در خاطرم پر رنگ نگه دارم،

ولی میدانم تصاویرم در ذهن تو مات و ناپیداست!

نفس میکشم... عطرت همین حوالیست،

آخر میدانی اتاقم پر است از هر چه که بوی تو را می دهد!

همه چیز هست و خودت نیستی!

همین روزهاست میوه ی غرورت برسد

پیروزی عشق نصیب تو باد!!